Πολύ ωφέλιμες διηγήσεις για την ανέκφραστη χαρά του Παραδείσου και για το ότι δεν πρέπει να εξετάζουμε τις βουλές και τα κρίματα του Θεού…
_____
Τόσο ωραία είναι στον Παράδεισο που δεν μπορεί ο άνθρωπος να εκφράσει αυτό που βλέπει και αυτό που αισθάνεται. Ο χρόνος δεν μετράει όπως τον ξέρουμε εδώ, δεν βαριέται κανείς στον Παράδεισο.
Ο π. Θεόδωρος επιλέγει κάποιες διηγήσεις πολύ όμορφες και συνάμα συγκλονιστικές. Από ένα χαριτωμένο περιστατικό, ακούμε πως ένας μοναχός προσευχόμενος, βρέθηκε σε έκσταση, γεύθηκε την γλυκύτητα του Παραδείσου, όταν συνήλθε νόμιζε ότι πέρασε μία ώρα αλλά είχαν παρέλθει τριακόσια έτη. Στο μοναστήρι του δεν γνώριζε κανέναν και δεν τον ήξερε κανείς. Μαθαίνουμε ποιες αρετές είχε αποκτήσει αυτός ο μοναχός ώστε να αξιωθεί αυτό το γεγονός και να παραμείνει άφθαρτο το σώμα του για τριακόσια έτη!
Η επόμενη διήγηση έχει σχέση με το ότι δεν πρέπει να εξετάζουμε τις βουλές και τα κρίματα του Θεού. Δεν έχει να κάνει με τον Παράδεισο, αλλά είναι πολύ διδακτική για όλους μας. Εμείς, οι άνθρωποι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα μυστήρια του Θεού και δεν πρέπει να τον κρίνουμε. Όσα αφήνει και γίνονται, όλα δικαίως γίνονται.
π. Θεόδωρος Ζήσης Ομ. καθηγητής Α.Π.Θ – Ι.N. Αγ. Αντωνίου Θεσσαλονίκης – Κυριακή 3 Μαΐου 2015 (13/5/2015)