Κάτω ἀπό τήν σκιά
τοῦ ματώβρεχτου Σταυροῦ
τοῦ Χριστοῦ, τοῦ αἰωνίου
ὁροθεσίου τῆς ἀπυθμένου
Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου, τῷ τιμίῳ σου Αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τήν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτήρ ἡμῶν δόξα σοι. (Κάθισμα. Ἦχος δ΄ Μεγ. Πέμπτης ἑσπέρας).
Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρός τό ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ· Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καί παραδοθήσεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περί αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καί ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ καί συσταυρωθῶμεν, καί νεκρωθῶμεν δι᾿ αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς· ἵνα καί συζήσωμεν αὐτῷ, καί ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ. Οὐκέτι εἰς τήν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διά τό παθεῖν, ἀλλά ἀναβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ὑμῶν· καί συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν. (Ἐκ τῶν Αἴνων τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγ. Δευτέρας).
Σημείωσις: Κάθε ἡμέρα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου ἄς γίνεται μελέτη τοῦ ἀναγραφομένου ἁγιογραφικοῦ ἀναγνώσματος καί προσπάθεια βιώσεως τοῦ ἀναλόγου γεγονότος.
(Τό φυλλάδιο αὐτό ἐκδόθηκε πρό ἐτῶν ἀπό τούς Ἐκκλ. Κύκλους συμμελέτης Ἁγίας Γραφῆς Λαρίσης, μέ τήν εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης.
Μ. Δευτέρα – Τοῦ θαύματος τῆς ξηρανθείσης ἀκάρπου Συκῆς μνείαν ποιούμεθα
Καρποφόροι
«Καί οὐδέν εὗρεν ἐν αὐτῇ εἰ μή φύλλα μόνον». (Ματθ. κα΄18-22).
Ἕνα πρωϊνό, ὁ Χριστός πείνασε. Καί πλησιάζοντας στό δρόμο μιά συκιά, ἀνεζήτησε σῦκα. Ὅμως, φύλλα μόνο βρῆκε. Καί ἡ καταδίκη τῆς ξηρασίας ἦλθε νά πλήξη τό ἄκαρπο δένδρο.
Καί σύ ἀδελφή ψυχή, μέ δένδρο μοιάζεις μέσα στό περιβόλι τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ.
Ἦλθε πολλές φορές κοντά σου ὁ Οὐράνιος Περιβολάρης.
Σέ πότισε μέ τή Θεία Του Χάρι.
Σέ λίπανε μέ τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του.
Σέ κλάδεψε μέ τήν στοργική Του παιδαγωγία. Καί τώρα, πεινασμένος γιά τήν σωτηρία σου, ἔρχεται νά βρῆ τόν «καρπό».
Ψάχνει κάτω ἀπό τά φύλλα τῆς τυπολατρείας σου μήπως βρῆ τόν καρπό τῆς μετανοίας σου. Μά τά κλαδιά σου ὑπερήφανα ὑψωμένα δέν ἔχουν τίποτα νά τοῦ προσφέρουν.
Ξαναψάχνει μήπως λάθεψε.
Ἀναζητᾶ δάκρυα κατανύξεως! Ἐρευνᾶ γιά σκιρτήματα καρδίας!
Φτωχή ψυχή! Τόση ἀκαρπία!
Καί ἡ καταδίκη τῆς αἰωνίου σου ξηρασίας σέ ἀναμένει.
«Ὦ ψυχή μου, τῆς ξηρανθείσης Συκῆς, διά τήν ἀκαρπίαν, τό ἐπιτίμιον φοβηθεῖσα, καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας προσάγαγε Χριστῷ, τῷ περέχοντί σοι τό μέγα ἔλεος».
Μ. Τρίτη – Τῆς τῶν Δέκα παρθένων Παραβολῆς μνείαν ποιούμεθα
Γρηγοροῦντες
«Γρηγορεῖτε οὖν...» (Ματθ. κε΄1-13).
Ἡ σκόνη τῆς ψυχῆς. Ἔτσι ὠνόμασαν τήν ραθυμία, τήν ἀνεμελιά ἐκείνη τῆς ψυχῆς γιά τήν πνευματική ζωή καί τήν σωτηρία. Καί σιγά – σιγά, βουλιάζει στήν ἀφάνεια ὅπως ὅλα τά ἀρχαῖα τοῦ κόσμου τούτου κτίσματα. Τό ἔργο τῆς ἀνεμελιᾶς ἔρχεται ν᾿ ἀποτελειώση ἡ ἄγνοια τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀπουσία τῆς μελέτης καί κατοπινά, ἡ λησμοσύνη γιά ὅ,τι καλό παλιά ἡ ψυχή ἔχει πάρει.
Καί ἡ ψυχή μου, Κύριε κολώνα σπασμένη ἀπό τό θεῖο Οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας Σου, θάπτεται στῆς ραθυμίας τό χῶμα.
Δῶσε μου, Μεγάλε Ἀνιχνευτά τῶν ψυχῶν, τήν σκαπάνη τῆς θείας ἐγρηγόρσεως γιά νά σοῦ τήν προσφέρω εὕρημα πολύτιμο στήν ἀγάπη Σου.
Ψυχή ἀθλία! Ἐπιμένεις ἀκόμη νά βρίσκεσαι στή χώρα τῆς ραθυμίας, ὅταν ὁ Κύριός σου ἀγωνιᾶ στή Γεθσημανῆ Του;
Ὑπνώττεις στήν τρυφηλότητα τοῦ κόσμου, ὅταν Ἐκεῖνος ἀγρυπνεῖ ἐκεῖ γιά σένα; Γελᾶς ξένοιαστα, ἐνῶ Ἐκεῖνος μουσκεύει στόν ἱδρῶτα τοῦ πόνου;
Νύχτα τῆς ψυχῆς μου! Νύχτα μ᾿ ἀξημέρωτα σκοτάδια!
Σέ λίγο θ᾿ ἀκουστῆ τό ἐγερτήριο σάλπισμα: «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ».
Θά ψάχνης γιά τό λυχνάρι τῶν ἀρετῶν. Μά τό λάδι του θά εἶναι τελειωμένο. Σπασμωδικά θά ζητᾶς τήν μετάνοια. Θά θελήσης νά τρέξης γιά πράξεις ἐλεημοσύνης καί ἀγάπης. Ὅμως, ἡ πόρτα τοῦ Νυμφῶνος θά ἔχη κλείσει ξωπίσω σου...
Γι᾿ αὐτό: «Τήν ἡμέραν ἐκείνην τήν φοβεράν, ἐννοοῦσα ψυχή μου, ΓΡΗΓΟΡΗΣΟΝ, ἀνάπτουσα λαμπάδα σου, ἐν ἐλαίῳ φαιδρύνουσα· οὐ γάρ οἶδας πότε, πρός σέ ἐπελεύσεται, ἡ φωνή ἡ λέγουσα· Ἰδού ὁ Νυμφίος σου. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή νυστάξῃς καί μείνῃς ἔξωθεν κρούουσα, ὡς αἱ πέντε Παρθένοι· ἀλλ᾿ ἀγρύπνως καρτέρησον, ἵνα ὑπαντήσῃς Χριστῷ τῷ Θεῷ ἐν ἐλαίῳ πίονι· καί δώῃ σοι τόν Νυμφῶνα, τόν θεῖον τῆς δόξης αὐτοῦ».
«Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε, ἵνα μή εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». (Μάρκ. 14,38).
Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται, ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός· καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα· ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ραθυμοῦντα· βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατανεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός· διά τῆς Θεοτόκου, ἐλέησον ἡμᾶς.
Μ. Τετάρτη – Τῆς ἀλειψάσης τόν Κύριον μύρῳ ἁμαρτωλῆς γυναικός, μνείαν ποιούμεθα.
Ἀγαπῶντες
«Ὅτι ἠγάπησε πολύ...» (Ματθ. κς΄6-16, Λουκ. ζ΄36-48).
Ἀγάπη – Προδοσία.
Οἱ δύο πόλοι τῆς καρδιᾶς.
Ἤ θά ἀγαπᾶς τόν Ἰησοῦν, ἤ θά τόν προδίδης.
Τρίτη κατάστασις δέν ὑπάρχει. Κανείς δέν στάθηκε ἀδιάφορος μέσα στήν ἱστορία ἀπέναντι στόν Ἰησοῦν. Κάποια ὁπωσδήποτε στάσι θά ἔχης πάρει ἀπέναντί Του. Ἤ θά τοῦ πλένης τά πόδια μέ τά μῦρα τῆς ἀγάπης σου ἤ θά τόν προδίδης μέ τήν ἱκανοποίησι τοῦ ἐγωισμοῦ σου.
Ἁμαρτωλή Γυναίκα – Ἰούδας
Ἡ πρώτη, ἁμαρτωλή καί μακρυά ἀπ᾿ τό Θεό, φθάνει μέχρι τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ ἀδειάζοντας σ᾿ αὐτά τό ἀλάβαστρο τῆς καρδιᾶς της. Ὁ δεύτερος, μαθητής καί κοντινός τοῦ Ἰησοῦ, ἀνοίγει τό χέρι νά δεχθῆ τά ἀργύρια τῆς προδοσίας του.
Ἀδελφή ψυχή, σέ ποιό πόλο τοῦ συναισθηματικοῦ σου ἄξονα, στάθηκες;
Ὁ Λόγος, ἀπό ἀγάπη ντύνεται τήν ἀνθρώπινη φύσι, γιά νά μάθη ἐσένα νά ντύνεσαι τό ἔνδυμα τοῦ Θεοῦ, τήν ἀγάπη.
Ὁ Θεός εἶναι φῶς.
Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη.
Ἡ ἀγάπη εἶναι φῶς. Αὐτός πού ἀγαπᾶ, εἶναι Φῶς.
Στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἕνας Νόμος μόνον θά ὑπάρχη: ὁ νόμος τῆς Ἀγάπης. Ἤ μᾶλλον δέν θά ὑπάρχη κανένας Νόμος. Γιατί ὅ,τι γίνεται βίωμα, παύει νά ὑπακούη σέ Νόμο. Τόν ξεπερνᾶ.
Αὐτός πού ἀγάπησε ἐδῶ στή γῆ πολύ τόν Ἰησοῦν, ἐκεῖ θά συναντήση ὁλοκάθαρα τό αἰώνιο πρόσωπο τῆς Σαρκωμένης Ἀγάπης.
Ἡ ψυχή μου, Κύριε, θέλει πολύ νά σέ ἀγαπήσῃ.
«Ὅτι ἠγάπησε πολύ...». Τά λόγια σου αὐτά μέ πυρώνουν.
Ὅσο στόν κόσμο αὐτόν θά ζῶ, θέλω κεράκι εὐλαβικό στήν ἄκρη τῆς Ἅγιας Σου Εἰκόνος νά φωτίζω, λειώνοντας ἀπό δάκρυα ἀγάπης...
Ἐξαποστειλάριον. Ἦχος α΄.
Τόν Νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, φωτοδότα καί σῶσόν με.
Μ. Πέμπτη – Τόν Μυστικόν τοῦ Κυρίου Δεῖπνον ἑορτάζομεν
Χριστοφόροι
«Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ». (Ἰωάν. ς΄22-59, Ματθ. κς΄17-29).
Τό μάννα ἔθρεψε τούς Ἑβραίους στήν ἔρημο 40 ὁλόκληρα χρόνια, ἀλλά δέν ἦταν τό μάννα τό ἀληθινό. Ἦταν μόνον τό ἀντίτυπό του. Ὅσοι τό ἔφαγαν, πέθαναν.
Ἔπρεπε νά ἔλθη τό Μάννα τό Ἀληθινό, πού ὅσοι θά τό τρώγουν ποτέ δέν θά πεθάνουν. Αὐτό ζήτησαν κι ἐκεῖνοι πού χόρτασαν ψωμί ἀνάμεσα στό πλῆθος τῶν πεντακισχιλίων. Δέν ἀνεγνώρισαν ὅμως ὅτι τό Ἀληθινό Ψωμί, «ὁ Ἄρτος ὁ Ἀληθινός» ἦταν μπροστά τους. «Οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» ἀλλ᾿ «ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ Ἄρτου ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα».
Ἔτσι νομίζουν πολλοί. Στή συσσώρευσι ὑλικῶν ἀγαθῶν φαντάζονται ὅτι ὑπάρχει ἡ ζωή καί ἡ εὐτυχία. Μοιάζουν μ᾿ ἐκείνους ἐκ τῶν πεντακισχιλίων πού πλησίασαν τόν Κύριο καί ζήτησαν «τήν βρῶσιν τήν ἀπολλυμένην». Καί αὐτοί εἶναι οἱ πολλοί. Οἱ λίγοι μόνον, οἱ Δώδεκα, ὁ πολύ στενός Κύκλος, κατενόησε τόν Ἰησοῦν. Αὐτοί μεῖναν, σ᾿ ἐκεῖνο πού ἔλεγε.
Εἶναι πολύ δύσκολο νά διακρίνης τί ἔχει ζωή μόνιμη καί αἰώνια καί τί δέν ἔχει. Ἐκείνους πού ὁ Πατήρ ἥλκυσε πρός τόν Υἱόν, αὐτοί μόνοι μποροῦν νά καταλάβουν ποῦ εἶναι ἡ ζωή (Ἰωάν. ς΄44).
«Ὁ τρώγων μου τήν Σάρκα... ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ».Σῶμα καί ψυχή γίνονται κατοικητήριο τοῦ Χριστοῦ.
«Χριστοφόροι»καί «Θεοφόροι». «Σύσσωμοι» καί «Σύναιμοι». ++++Πόση ἄμετρη εἶναι ἡ Ἀγάπη Σου, Κύριε!
Πῶς μέ ἀξίωσες, μέλος δικό Σου νά γίνω! Ἡ σκηνή τούτη ἡ ρυπαρή, σκηνή δική Σου νά γίνη! Ἀπορῶ καί ντρέπομαι τόν ἑαυτό μου! Ποῦ νά τόν ἀκουμπήσω, καί ποὺ ν᾿ ἁπλώσω τά μέλη τά δικά Σου; Βλέπω τό Φῶς τῆς χάριτός Σου καί ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς, ποθῶ πολύ, Δοξαστικά πολλά νά σ᾿ ἀποδώσω...
Τοῦ Δείπνου Σου τοῦ μυστικοῦ, σήμερον Υἱέ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε· οὐ μή γάρ τοῖς ἐχθροῖς σου τό μυστήριον εἴπω· οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ Ἰούδας, ἀλλ᾿ ὡς ὁ ληστής ὁμολογῷ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.
Μ. Παρασκευή – Τά Ἅγια καί Σωτήρια καί φρικτά Πάθη τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπιτελοῦμεν.
Νεκρωμένοι
«Καί ἐσταύρωσαν αὐτόν» (Μάρκ. ιε΄1-41, Κολασ. γ΄1-5).
Μεγάλη Παρασκευή!
Σταύρωσις!
Τό μεγαλύτερο ἔγκλημα τῆς Ἱστορίας. Ὁ ἄνθρωπος σταυρώνει τόν Θεό του, ἀφοῦ προηγουμένως τόν γελοιοποίησε. «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος».
Ὁ ἄνθρωπος ὁ ξεπεσμένος, ὅπως τόν κατήντησε ἡ ἁμαρτία.
Δείχνοντας ὁ Πιλάτος τόν Ἰησοῦν, ἔδειχνε στήν πραγματικότητα τήν ξεπεσμένη ἀνθρωπότητα ὅπως τήν ἀνέλαβε ὁ Θεός Λόγος. Φτωχέ ἄνθρωπε! Ἡ ἱστορία τοῦ Ἰησοῦ, δείχνει τήν ἀπύθμενη φτώχεια σου μπροστά στόν ἀπύθμενο δικό του πλοῦτο. Καί ὁ Θεός ἐπιμένει. Θέλει νά σέ ἀνεβάση. Θέλει νά σοῦ παρουσιάση τό μέγεθος τοῦ ἐγκλήματός σου γιά νά φανῆ ὁ πλοῦτος τῆς δικῆς του ἀγαθότητος στή συγχώρησι.
Ἀπ᾿ αὐτά ἀκριβῶς τά φλογισμένα στό σταυρό χείλη του, δόθηκε ἡ ἄφεσις. Καί ἀπό τήν λογχισμένη του πλευρά, βγῆκε ἡ «καινή» τοῦ ἀνθρώπου «κτίσις». Ἐμεῖς τόν σταυρώσαμε, κι ἀπ᾿ τίς ὠδίνες πού τοῦ προκαλέσαμε γέννησε τή σωτηρία μας.
Ἕνας διάσημος ζωγράφος σ᾿ ἕνα πίνακά του μέ θέμα τήν Ἀποκαθήλωσι τοῦ Ἰησοῦ, ἀνάμεσα στά πρόσωπα πού ἀποκαθηλώνουν τό νεκρό σῶμα τοῦ Κυρίου, ἔβαλε καί τό δικό του. Ὅταν ρωτήθηκε, ἀπάντησε ὅτι καί αὐτός μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς του εἶχε πολλά καρφιά μπήξει στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Φτωχή ψυχή! Ἤσουν καί σύ ἐκεῖ ὅταν σταύρωναν τόν Χριστό.
Τά μάτια σου τώρα γέμισαν δάκρυα. Ζήτησες ταπεινά συγγνώμην. Ἔλα λοιπόν καί σύ νά νεκρωθῆς μαζί μέ τόν Ἰησοῦν.
«Ἀπεθάνετε, καί ἡ ζωή ὑμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ...Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς...».
Νά νεκρωθῶ, Κύριε, στήν ἁμαρτία, αὐτό λαχτάρησε ἡ θεϊκή Σου Καρδιά!
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄.
Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ Σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς καί τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τήν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτήρ ἡμῶν, δόξα Σοι.
Μ. Σάββατον – Τήν Θεόσωμον Ταφήν καί τήν εἰς Ἅδου κάθοδον τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζομεν.
Τολμηροί
«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλάτον καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μάρκ. ιε΄42 – 47).
Ὁ Μέγας Διδάσκαλος εἶναι πιά νεκρός.
Ὁ φόβος τῶν Ἰουδαίων βρίσκεται σφραγισμένος μέσα σ᾿ ἕνα τάφο. Ὅμως, οἱ συνειδήσεις τόσο ταράχτηκαν ἀπό τό τέλμα τους μέ τά λόγια Ἐκείνου, πού καί νεκρόν ἀκόμη τόν φοβοῦνται. Τό Ὄνομά Του προκαλεῖ τήν ἀπέχθεια καί τό μῖσος. Ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι ἱκανά ἠλεκτρισμένη πού κανείς δημοσίᾳ δέν μπορεῖ χωρίς κίνδυνο νά μιλᾶ γι᾿ Αὐτόν.
Ἀπό κείνους πού στάθηκαν θαυμασταί τοῦ Ἰησοῦ, διακρίνονται δυό κατηγορίες.
Ἐκεῖνοι πού φανερά τόν ἀκολουθοῦσαν καί ἐκεῖνοι πού γιά τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων ἔμειναν κρυφοί Μαθηταί Του.
Κανείς δέν μπορεῖ νά καυχηθῃ ὅτι εἶναι τολμηρός. Ἄν μέσα σου ὀμνύης ὅτι ἀγαπᾶς τόν Ἰησοῦν καί εἶσαι ἕτοιμος νά πεθάνης γι᾿ Αὐτόν, ὁ Ἀπ. Πέτρος καί οἱ ἄλλοι Δέκα Μαθηταί σέ διαψεύδουν. Ἄν πάλι, μέσα σου δέν αἰσθάνεσαι βεβαιότητες πίστεως καί ἀγάπης, ἔρχονται στιγμές πού στέκεσαι πιό πάνω ἀπό τά γεγονότα. Καί τοῦτο τό δείχνουν ὁ Νικόδημος, ὁ Ἰωσήφ καί οἱ Μυροφόρες Γυναῖκες.
Ἡ προσέγγισι τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς στό Θεό ἀπαιτεῖ τόλμη. Ὁ νοῦς ἔχει τούς δισταγμούς του· ἡ καρδιά τούς λόγους της...
Ἡ τόλμη εἶναι θεϊκό δῶρο πού δίδεται στούς ταπεινούς.
«Οὐχ ὅτι ἱκανοί ἐσμέν ἀφ᾿ ἑαυτῶν, ...ἀλλ᾿ ἡ ἱκανότης ἡμῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ» (Β΄Κορ. γ΄5). Τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ θέλει τόλμη. Ἀκόμη καί ἡ βίωσι ἡ χριστιανική ἀπαιτεῖ τόλμη. Ὁ κόσμος δέν εἶναι ἕτοιμος καί πρόθυμος νά ἀποδεχθῆ τό Εὐαγγέλιο, γι᾿ αὐτό καί ἀντιτίθεται. Ἡ φυσική κατάστασι τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ὁ κίνδυνος. Ποτέ ὅμως δέν θά πρέπει νά λογαριάζεται. Τρεῖς κινδύνους ἔχει ν᾿ ἀντιμετωπίση: Τούς ἀνθρώπους, τή ζωή καί τίς ἀντίθεες πνευματικές δυνάμεις. Ἡ τόλμη πού τοῦ δίνει ὁ Χριστός θά τοῦ χαρίση τήν περιφανέστερη νίκη.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β΄.
Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ, ἀπό τοῦ ξύλου καθελών τό ἄχραντόν σου Σῶμα, σινδόνι καθαρᾷ εἰλήσας καί ἀρώμασιν, ἐν μνήματι καινῷ, κηδεύσας, ἀπέθετο.
Κυριακή τοῦ Πάσχα – Ἡ λαμπροφόρος Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ.
Χαίροντες.
«Χαίρετε...»(Ματθ. κη΄1-10).
«Τό λοιπόν ἀδελφοί μου, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιπ. γ΄1, δ΄4).
Ὁ ὕμνος τοῦ Χριστιανισμοῦεἶναι ἡ χαρά.
Ἡ πρώτη λέξη πού ἀκούστηκε ἀπό τό στόμα τοῦ Ἀναστημένου Ἰησοῦ, ἦταν: «Χαίρετε».
Ἦταν ἡ χαρά πού σκόρπιζε ὁ μέγας Νικητής.
Ὁ Νικητής τοῦ διαβόλου, τοῦ εἰσηγητοῦ τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Ὁ ψαλμωδός βλέπει μέσα στούς αἰῶνες τόν ἐρχομό τοῦ Νικητοῦ καί ἀποκαλύπτει μέ τό προφητικό του μάτι τόν διάλογο τῶν Ἀγγέλων πού ὑποδέχονται στόν Οὐρανό τόν Νικητή Χριστό. «Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ἡμῶν καί ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καί εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης. Τίς ἐστιν οὗτος ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης; Κύριος τῶν δυνάμεων, αὐτός ἐστίν ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης» (ψαλμ. κγ΄9-10).
Καί ὁ Ἀπ. Παῦλος πλέον, χαιρετίζει τό γεγονός: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος. ποῦ σου θάνατε, τό κέντρον; ποῦ σου ἅδη, τό νῖκος; ...τῷ δέ Θεῷ χάρις τῷ διδόντι ἡμῖν τό νῖκος διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄Κορ. ιε΄54-57).
Χριστιανός πού δέν ἔνοιωσε ἀκόμη τή χαράπού δίδει ὁ Χριστός, πρέπει νά ἀμφιβάλη γιά τόν Χριστιανισμό του...
Καί πῶς μπορεῖ κανείς νά μή χαίρη ὅταν γνωρίζη ὅτι ξόφλησαν οἱ παλιοί λογαριασμοί τῆς ἁμαρτίας, ὅτι ὁ θάνατος νικήθηκε καί θά πάρωμε πίσω τά σώματά μας καί ὅτι Βασιλεία τρανή, αἰώνια καί θεϊκή ἑτοιμάστηκε γιά τούς ἀνθρώπους;
«Μηδείς θρηνείτω πενίαν», βροντοφωνεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, «ἐφάνη γάρ ἡ κοινή βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγνώμην γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς τοῦ Σωτῆρος ὁ θάνατος...Ἀνέστη Χριστός, καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος. Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο».
Καί ὁ ποιητής, μέ ἀνακούφισι ψάλλει: «Πλάκες πού στέκατε βαριές, στά μνήματα καί στίς καρδιές, σᾶς ἔσπασε ὁ χριστός μου». Χριστός Ἀνέστη! «Χαίρετε».
Δοξαστικό τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καί οὕτω βοήσωμεν· Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.
Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν· καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον (Ἀναστάσιμος κανών. Ὠδή Ζ΄).
Πηγή: arnion.gr